Yerelliğin Mimari Dönüşümle Korunması: Bilecik’te Yeniden İşlevlendirme Yaklaşımları

Özet

Küreselleşme sürecinin etkisiyle kent kimlikleri giderek dönüşmekte; bu dönüşüm karşısında yerel değerlerin korunması, mimarlık ve iç mimarlık disiplinlerinde önemli bir tartışma alanı hâline gelmektedir. Yerellik, yalnızca fiziksel bir mekâna aidiyet değil; tarihsel, kültürel ve toplumsal katmanların etkileşimiyle biçimlenen dinamik bir yapı olarak değerlendirilmektedir. Bu bağlamda araştırmada, Bilecik kentinde yer alan ve tarihî işlevleri farklı olan üç yapının, Bilecik Belediye Binası, Bilecik Müzesi ve Bilecik Kültür ve Turizm İl Müdürlüğü yapılarının yeniden işlevlendirme süreçleri üzerinden yerellik kavramı analiz edilmiştir. Nitel araştırma yöntemlerinin benimsendiği çalışmada; literatür taraması, görsel belge incelemesi, mekânsal analiz ve karşılaştırmalı değerlendirme teknikleri kullanılmıştır. Elde edilen bulgular, söz konusu yapıların yalnızca fiziksel olarak değil; aynı zamanda tarihsel ve sembolik boyutlarıyla da korunarak kent kimliğine katkı sunduğunu ortaya koymaktadır. İç mimari müdahaleler yoluyla mekânların çağdaş işlevlere uyarlanması, tarihî sürekliliğin mekânsal düzeyde sürdürülebilir kılındığını göstermektedir. Yerel belleğin korunması açısından yeniden işlevlendirme stratejilerinin, kültürel sürdürülebilirlik bağlamında önemli bir araç olduğu sonucuna varılmıştır.