Türkiye’deki Sağ Partilerde Popülizmin İzini Sürmek

Özet

Popülizmi, halkı merkeze aldığını iddia eden, elit karşıtı ideolojik pozisyonunun söylemsel üslubu olarak tanımlayabiliriz. Sağ ve sol versiyonları olsa da tarihsel açıdan sağ ideolojilerin popülizmle daha yakın bir ortaklığa sahip olduğu söylenebilir. Türkiye’de popülizmin tarihsel gelişiminde Türk sağı oldukça belirleyici olduğu için popülizmin Türkiye’deki serencamını sağ partiler üzerinden incelemek oldukça önemlidir. Her ne kadar CHP’nin Altı Oku’ndan biri olan “halkçılık” ilkesi, popülizm çağrısı yapsa da bu ilkenin amaçları ve dönemin özgül koşulları gereği bu ilke popülizm olarak nitelenemez. 1950’de iktidara gelen DP, kendinden sonra gelen sağ partilere bıraktığı popülist miras Türk sağını oluşturan milliyetçi, muhafazakâr ve İslamcı kesimlerinin temsilcisi olduğunu iddia eden AP, MSP/MNP/RP, MHP ve ANAP gibi partiler ve liderlerince sahiplenilmiştir. Türkiye’deki sağ partiler millet adına hareket ettikleri iddiasıyla halkın dini, milli, ekonomik ve kültürel endişelerinin yarattığı etkileri popülist bir üslupla siyasal alana taşıdıkları için 1950-2000 yılları arasında bu partilerde popülizmin izini sürmek ve kullanım biçimlerini ortaya koymak siyasal süreklilikleri göstermek açısından oldukça önemlidir.